Skip to main content

Posts

Showing posts from August, 2020

සය වන වියමන | කාල තරණය

  මට ඕනේ අතීතයට යන්න. මගේම කියලා පුංචි කාලයාත්‍රවක නැගලා කාලය සහ අවකාශය හරහා අතීතයට යන්න. ලොකු කාලයක් නෙමේ. අවුරුදු 20ක් විතර අතීතයට.... වෙන කාගෙවත් නෙමේ මගේම අතීතයට යන්න. ඉස්සර මායි මල්ලිලා දෙන්නයි නිදා ගත්තේ එකම කාමරේ.... මම එක ඇඳක. මල්ලිලා අනික් ඇඳේ. නිදාගන්න ගියේ එක වගේ පිජාමා තුනක් ඇඳන් එකම වෙලාවට. කෑවේ එකම වෙලාවට පාඩම් කලේ එක ළඟ තිබුණු මේස තුනක. ඉස්කෝලේ ගියේ එකම ඉස්කූල් වෑන් එකේ එකට. ආවේ එකට. හැමදේම කලේ එකට. සෙල්ලම් කලේ එකට. අම්මගෙන් බැනුම් ඇහුවේ එකට.හැමදේම එකට.  පොඩි කාලේ මට විතරයි බයිසිකලයක් තිබුනේ. ඕකෙන් ඉතින් කොච්චරවත් බිම වැටෙනවා. බිම වැටිලා මගේ දනිස් දෙකම ලෙලි ගිහිල්ලා තිබුණේ. ඒ තුවාල අවුරුදු දෙකක් විතරම හොඳ වෙන්නේ නැතුව තිබුනා. ඒකට බෙහෙත් දාන්න ගියාම ඩොකා අහනවනේ කොහොමද තුවාල වුණේ කියලා. ඉතින් අම්මා කියනවා බයිසිකලෙන් වැටිලා කියලා. ඊළඟට ඇතුලට එන්නේ මල්ලිලා දෙන්නා උන් දෙන්නගේ කකුල් වලත් ඊටත් හපන් තුවාල. ඩොකා ආයෙත් අහනවා  "මේ මොනව කරගෙනද? බයිසිකලෙන් වැටිලද?"  "නෑ ඩොක්ට බයිසිකලය පස්සේ දුවලා " අම්මා උත්තර දෙනවා. මල්ලිලාට ඒ වෙද්දි බයිසිකල් පදින්න බැරි වුණත් මං

පස් වන වියමන | මාස්ටර් සර්

"මල්ලිද මේක කරන්නේ... මං කියෙව්වා මේක... වයිෆ් ගෙනල්ලා දුන්නේ"  මධුරප්පෙරුම ආරච්චිලගේ සුනිල් මධුරප්පෙරුම එහෙම නැත්තන් හැමෝම දන්න විදිහට හතරේ කණුවේ ඔස්ටින් සිය ගැඹුරු කටහඬ අවදි කළේ සිය අතේ තිබුණු සඟරාව නැවත ටීපෝව උඩට විසි කරමිනි.. " මල්ලි මේ හිත කියන්නෙත් මහ පුදුම දෙයක් නේද?.... මේක ඇතුලෙනේ මේ ඔක්කොම දේවල් තියෙන්නේ. මං මේ අපේ උන්ටත් කිව්වා හොයාගෙන කියවන්න කියලා..  මුං කොහෙද?...." ජෙහාන් මඳ සිනාවක් පෑවා පමණි. ඇතින් මේ දෙස බලාගෙන සිටි සිය සගයා ප්‍රියන්ත මහඋල්පොතගමට ට අතින් සංඥාවක් පෑවේය. ඒ තේ පිළිගැන්වීම සඳහායි. ප්‍රියන්ත තේ බන්දේසිය ගෙන ඔස්ටින් ඉදිරියට පැමිණියා.ඔලුව උස්සා ප්‍රියන්තගේ හිසේ සිට පාදන්තය දෙස උකුසු බැල්මක් හෙළු ඔස්ටින්... "උඹ මාව අඳුරනවාද? " "නෑ සර්.." ප්‍රියන්තගේ බයාදු හඬ මුමුණයි. "එහෙනම් ඇයි මට සර් කිව්වේ..? " ප්‍රියන්ත ජෙහාන්ගේ මුහුණ දිහා බැලුවේය. ජෙහාන්ද නිරුත්තරය. "උඹ දකින දකින හැම එකාටම සර් කියනවාද? "  ඔස්ටින් ගුගුරයි. ප්‍රියන්ත බිම බලාගත්තේය. ඇත්තටම අපි දකින දකින හැම කෙනාටම සර් එහෙම නැත්තන් මැඩම් කියන්න ඕනේද.